Za mundurem… [FELIETON]

fot. łz/wzg

W poniedziałek rada miasta po raz pierwszy od dawien dawna zagłosowała jednomyślnie! W sprawie apelu-przesłania, udzielającego wsparcia zielonogórzanom pracującym w formacjach mundurowych, oddelegowanym do służby na wschodniej granicy. W tym przesłaniu nie interesuje nas polityka, chcemy po prostu powiedzieć naszym sąsiadom, przyjaciołom, znajomym w mundurach, że trzymamy za nich kciuki, by wrócili do domu cało i zdrowo. Ponieważ każde państwo ma obowiązek i prawo bronić swoich granic, więc bez względu na polityczne aspekty całej sytuacji, co do których - jak wiadomo - mamy różne opinie, jesteśmy dumni z zielonogórzan, którzy wypełniają słowa roty przysięgi, którą składali. A w wypadku np. Straży Granicznej brzmią one prosto: „stać nieugięcie na straży niepodległości i suwerenności oraz strzec nienaruszalności granicy państwowej Rzeczypospolitej Polskiej, nawet z narażeniem życia.” I nasi zielonogórzanie te słowa wypełniają literalnie.

Jestem przekonany, że zdecydowana większość zielonogórzan utożsamia się z tym przesłaniem.

Oczywiście znalazło się pod ratuszem kilku protestujących przeciwko takiemu przesłaniu, ale ponieważ są to „etatowi protestujący”, ci sami w każdej sprawie - dziś w tej, jutro w sprawie przystanków MZK, pojutrze w sprawie niewygodnych ławek - to trudno mówić, że jest to głos zielonogórzan, tym bardziej, że prym wiodą w tym gronie mieszkańcy… ościennych gmin.

Nie byłbym jednak sobą, gdybym nie napisał, że coś mi w tej sytuacji jednak zgrzytnęło. Drobiazg, niuans, jak ten kamyczek w bucie. Jako wspierający działania radnych, na sali obrad pojawili się przedstawiciele służb: policjant, strażnik graniczny, strażak, żołnierz. Wysokiej rangi oficerowie. Tyle, że przyszli w… mundurach polowych. Nie jak na posiedzenie najwyższej władzy uchwałodawczej w mieście, lecz jak na poligon. Mówię to publicznie - mnie się to nie podobało. Na tego typu posiedzenia w polówce może przyjść szeregowy, no, chorąży, ale nie oficer, a już zwłaszcza starszy oficer. Drobiazg ale mnie zgrzytnęło.

A czego w mieście nie widać? Ano nie widać, że ruszyły prace nad rewitalizacją Parku Tysiąclecia. Bardzo wyczekiwaną przez mieszkańców śródmieścia. W końcu to dla nas jeden z dwóch (wraz z Parkiem Sowińskiego) najważniejszych terenów zielonych. Na razie trwają spory między zwolennikami umieszczenia tam „wszystkiego co się da”, a zwolennikami pozostawienia parku jako oazy spacerowej. Ci pierwsi chcieliby tu i plac zabaw, i miejsca eventów artystycznych, i wrotkowisko, i fontanowisko, i pewnie park linowy. Ci drudzy, do których się zaliczam, obstają przy tym, by było to miejsce nie dla wyrostków, a dla starszych oraz… zakochanych. Dużo nowej zieleni, ławek, zacisznych miejsc. Gdzie można pospacerować, przysiąść na ławeczce z książką lub drugą osobą, móc usłyszeć własne myśli. Wiadomo, że będzie „Ogród Zmysłów” i tężnia. Co jeszcze? Mam nadzieję, że niewiele więcej. W każdym razie najbliższe tygodnie to prace projektowe, a potem ruszamy z robotami. Choć tu już jestem pełen obaw, bowiem każdy kto obserwuje rynek wie, że kłopoty z firmami wykonawczymi są już dziś duże. Ja jednak mam plan ambitny. Pierwszego dnia wiosny 2023 r. idę z moimi kijkami po parku 20 kilometrów, co 5 km robiąc pół godziny przerwy przy tężni.

PS. Czasami gest dużo znaczy. W dniu kiedy odbywała się sesja, w Warszawie wiceprezydent Krzysztof Kaliszuk rozmawiał w MON o współfinansowaniu przez wojsko obwodnicy zachodniej. Jak mi powiedział: „zdjęcie żołnierza na UM od razu stworzyło dobrą atmosferę rozmów, które skończyły się potwierdzeniem, że MON dołoży ponad 100 mln do tej drogi.”