Zielonogórskie haratanie w gałę [FELIETON]

fot. Piotr Jędzura

„Futbol, futbol, futbol, w to dzisiaj gra cały świat, bo dobry mecz to piękna rzecz…” - śpiewała Maryla Rodowicz, gdy Polacy odnosili wielkie sukcesy. Natomiast mój nieżyjący przyjaciel, Franek od Gorczyców, człowiek, który na punkcie piłki kopanej miał fioła, były piłkarz Fadomu Nowogród Bobrzański, który swego czasu trenował IV-ligową drużynę na wiosce, czyli Błękitnych Buding Nowy Kisielin, zwykł mawiać, że dopóki w Zielonej Górze jest żużel, to nie będzie w niej piłki nożnej. Może miał rację, bo jeźdźcom na motorach bez hamulców idzie słabo, za to piłkarze Lechii podarowali nam kilka fajnych godzin emocji. I choć z „Wojskowymi” przegrali, to rozmiar przegranej nie jest klęską. Legia miała wprawdzie wyraźną przewagę, ale obrona bramki Lechii to w końcu nie była obrona Częstochowy. Moi koledzy piszący o sporcie w „Łączniku” na pewno posumują spotkanie, mnie się jednak wydaje, że naszym głównie zabrakło wiary, że „wielką Legię” da się pokonać. Za to pełny stadion przy Sulechowskiej robił wrażenie… Mam nadzieję, że to początek spełniania marzenia Franka Gorczycy o dużej piłce w „Zielonce”.

Choć pisanie o sporcie to domena kolegów zza ściany, jednak w tym tygodniu nie sposób nie rozmawiać o futbolu również z przyjaciółmi przy czwartkowym stole. Bez wątpienia nim żyliśmy. I nie tylko tym powszechnie uprawianym, ale i amp futbolem. Uznanie bramki Marcina Oleksego za najpiękniejszą bramkę sezonu na świecie, oklaski Messiego i obrazki telewizyjne emitowane na całym globie zwróciły oczy wielu mieszkańców Winnego Grodu ku futbolowi osób niepełnosprawnych, ku „naszemu chłopakowi”. Jestem przekonany, że wielu z nas pierwszy raz usłyszało o graczach bez nogi czy ręki i o Marcinie Oleksym. Najbardziej zaskoczył mnie w tej materii mój kolega, radny z dzielnicy, Wiesiek Kuchta. Kiedy zacząłem rozpytywać, kto zacz ten Oleksy, Wiesiek odpowiedział: „Wiesz, wczoraj go widziałem, jak u sąsiada na koparce robił.” I jak tu przed takim gościem nie zdejmować kapelusza?

Cudze chwalicie - swego nie znacie. To przysłowie przypomniało mi się, kiedy na domenie „sport.pl” przeczytałem wypowiedź byłego piłkarza Legii i Lecha, prezesa Lechii Macieja Murawskiego: „Choć Lechia jest klubem zaledwie trzecioligowym, to jest jednak coś, czego mogą jej zazdrościć nawet kluby z ekstraklasy. Bazę treningową mamy jedną z najlepszych w Polsce - nie boję się tego powiedzieć (…) Niewiele miast i klubów ma takie warunki jak my, nie wspominając o tym, że Zielona Góra jest tak położona, że jest tu dużo cieplej niż np. w Białymstoku czy Suwałkach. Dzięki temu możemy też dużo dłużej trenować na boiskach naturalnych, których mamy bardzo wiele. W Zielonej Górze jest kilkanaście boisk trawiastych, o które miasto dba i pozwala z nich korzystać klubom oraz szkółkom za darmo. Mamy też szkołę sportową z internatem i boiskami dookoła. Warunki szkoleniowe mamy jedne z najlepszych w Polsce, szczególnie teraz, gdy powstał balon. A będzie jeszcze lepiej.” Mówiąc szczerze, tak na to nie patrzyłem. Ot, kompleks przy Sulechowskiej - ładny, ale żeby zaraz w polskiej czołówce? I jeszcze ta pochwała miasta, którą odczytuję jako ukłon w stronę Roberta Jagiełowicza, dyrektora MOSiR-u. Można znów trochę podnieść głowę z powodu mieszkania w Winnym Grodzie, fajnym mieście nad Odrą?

Okoliczności nie pozwalały mi w tym sezonie na aktywne kibicowanie, ale liczę, że wrócą jeszcze bardzo dobre czasy dla koszykarskiego Zastalu. Tak jak po przerwie wróciły bociany, o czym właśnie przekonałem się osobiście, jadąc do Nowogrodu. A może zostały tu na zimę?