- Czyżniewski! Koniecznie napisz prawdę: tydzień temu to ja umyłam patelnię, a ty sobie poszedłeś. Nawet Luna to może potwierdzić - moja żona na świadka przywołała psa, należącego do młodszej gałęzi rodu Czyżniewskich. Sunia ostatnio lubi wyć i często u nas urzęduje. Po COVID nie lubi sama siedzieć w domu.

Zdjęcia Czesław Łuniewicz/zbiory Archiwum Państwowego w ZG - Krystyna Loska i Wacław Przybylski zapowiadali koncerty VII FPR w 1971 r.

- Mnie festiwal kojarzy się głównie z amfiteatrem - moja żona z zainteresowaniem przegląda festiwalowe zdjęcia. Część z nich będzie pokazywana w Archiwum Państwowym podczas Międzynarodowego Dnia Archiwów, 11 i 12 czerwca (przyszły piątek i sobota).

- Organizujemy wystawę pt. Zielona Góra Festiwali, poświeconą festiwalom odbywającym się w naszym mieście: piosenki radzieckiej, folkloru i teatrów amatorskich. W piątek będziemy pokazywać filmy - mówi Maciej Mamet z archiwum.

Zdjęcia Czesław Łuniewicz/zbiory Archiwum Państwowego w ZG - VIII Festiwal w 1972 r. Transmisję telewizyjną realizowano przy pomocy czterech kamer.

My dziś zajmiemy się tylko niewielkim fragmencikiem festiwalowej historii - jego siódmą i ósmą edycją, w 1971 i 1972 r. Ostatnimi edycjami przed wielką zmianą, czyli przenosinami do wybudowanego w 1973 r. amfiteatru.

Epoka zielonogórskich festiwali rozpoczęła się w 1962 r. Wtedy w mieście zorganizowano ogólnopolski finał I Konkursu Piosenki Radzieckiej. Przesłuchania kwalifikacyjne odbywały się w kinie Newa (w budynku była siedziba głównego organizatora - Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej TPPR). Natomiast koncert finałowy zorganizowano w Hali Ludowej. To była wówczas największa sala widowiskowa w mieście. Konkursy zorganizowano trzy, w latach 1962-1964. Ich najbardziej znaną laureatką była Zdzisława Sośnicka.

W 1965 r. ranga wydarzenia wzrosła, a konkurs przemianowano na Festiwal Piosenki Radzieckiej. Występowali na nim amatorzy z całej Polski, a obok nich ówczesne największe gwiazdy polskiej i radzieckiej estrady. Otoczenie było równie znakomite, np. reżyserem VI Festiwalu w 1970 r. był Jerzy Hoffman, który wówczas, po sukcesie „Pana Wołodyjowskiego”, szykował się do kręcenia „Potopu”.

Rok później festiwal reżyserował Janusz Rzeszewski. Scenografie przygotował Marian Szpakowski, który na scenie zamontował zdjęcia przedstawiające Zieloną Górę. W środku śródmieście, a po bokach nowe osiedla mieszkaniowe, m.in. wieżowce przy ówczesnej ul. Dzierżyńskiego (dzisiaj Władysława IV).

Zdjęcia Czesław Łuniewicz/zbiory Archiwum Państwowego w ZG - Największą gwiazdą VII FPR w 1971 r. był Muslim Magomajew, który porwał publiczność

Na scenie największą gwiazdą był piosenkarz z Azerbejdżanu - Muslim Magomajew. Najpierw zaśpiewał w Hali Ludowej, później w teatrze. Publiczność szalała.

- Myślę, że jego występ na festiwalu w 1971 r.  należał do największych wydarzeń w 23-letnich dziejach - pisała Halina Ańska w 1985 r. - W dalszych latach były jeszcze dwa takie wydarzenia: występ Żanny Biczewskiej i Ałły Pugaczowej.

Muzykom przygrywała orkiestra pod dyrekcją Stefana Rachonia, a koncerty transmitowała TVP. Rok później, podczas ostatniej edycji w Hali Ludowej, na koncercie gwiazd wystąpili m.in. Anna German, Bernard Ładysz i Trubadurzy.

W latach późniejszych na festiwalu gościli: Maryla Rodowicz, Czesław Niemen, Zbigniew Wodecki, Irena Jarocka, Krzysztof Krawczyk. Irena Santor, Mieczysław Fogg, Danuta Rinn, Czerwone Gitary.

Z racji wydźwięku festiwali, propozycji występu w Zielonej Górze trudno było odmówić.

Zdjęcia Czesław Łuniewicz/zbiory Archiwum Państwowego w ZG - VIII FPR w 1972. Na scenie występują Trubadurzy z solistką Haliną Żytkowiak, pierwszy z lewej Krzysztof Krawczyk, który później występował na festiwalu jako solista.

Tomasz Czyżniewski
Codziennie nowe opowieści i zdjęcia
Fb.com/czyzniewski.tomasz